LKS PUO WIŚNIOWA - strona nieoficjalna

Dawne nazwy miejscowości i etymologia nazwy wsi
Christiani villa, Cristanisdorf, Kyrstansdorff, Kyrstansdorf – 1308, Rothkirschdorf

Historia wsi 

Najstarsza wzmianka o Wiśniowej pochodzi z 1308 roku. Pierwszym znanym

właścicielem dóbr był George Mettke – wzmianka o nim

pochodzi z 1484 roku; w 1487 roku wymieniony jest Hans Mettke.

Około roku 1550 majątek stanowi własność Hansa von Muhlberga.

W 1568 roku właścicielem majątku jest Urlich von Strachwitz, a w

1607 roku inny przedstawiciel tej rodziny – Christoph von Strachwitz.

Około 1620 roku majątkiem zarządzał Nikolaus von Gellhorn, w 1639

roku właścicielem Wiśniowej jest Friedrich von Littwitz. W 1682 roku

jako właścicielka wymieniana jest jako Ursula Marianna Sophie von

Schweinichen z domu von Reibnitz, po niej majątek przejął jej brat,

który sprzedał jej dobra CHristophowi Ernestowi von Somerfeld.

Po jego śmierci majątek przejęli synowie: Franz i Johann Gottlieb.

Od 1783 roku majątkiem władała wdowa po tym ostatnim Julianna

Maria vin Sommerfeld z domu von Tschammer. W 1830 roku dobra

są w posiadaniu nieznanego z imienia kapitana Le Bauld de Nans,

w 1841 roku zostały zakupione przez Heinricha Zimmer. W latach

1870-1873 majątek jest w posiadaniu aptekarza ze Zgorzelca – niejakiego

Struve. W latach 1876-1891 Wiśniowa należy do Hansa von Zedlitz-Leipe,

starosty królewskiego. Od 1872 roku dobra należą do majoratu w Bagieńcu,

którego właścicielem był w 1898-1937 Karl August baron von Zedlitz und Lepie.
W 1785 roku spośród 114 mieszkańców wieś liczyła 4 zagrodników.

Układ przestrzenny wsi

Wiśniowa założona została jako niewielka osada związana z folwarkiem przy

drodze z Wierzbnej do Świdnicy.
Założenie pałacowe usytuowane jest na wschód od drogi wiejskiej, na terenie

obniżającym się w kierunku Bystrzycy. Konstrukcja murów pałacu i zachowane

sklepienia kolebkowe wskazują na XVI wiek jako czas powstania w Wiśniowej

budowli murowanej. Północna partia pałacu gruntownej przebudowie poddana

została w latach 1872?-1884(1885?), natomiast w roku 1899 dobudowano

skrzydło południowe. Zachowana budowla jest dwukondygnacyjna na

nieregularnym rzucie, o zróżnicowanych formach dachu (dwuspadowe,

mansardowe, ozdobione szczytami i lukarnami). Wejście główne znajduje

się w ryzalicie fasady, bryłę wzbogaca okrągła wieża. 
Budowla pałacowa wzniesiona została na skraju skarpy, na niewielkim plateau,

który od wschodu i południa ogranicza spadek terenu, natomiast od zachodu

graniczy z dziedzińcem folwarcznym, z którego dwóch stron usytuowane

są budynki gospodarcze gruntownie przebudowane w końcu XIX wieku.

Całość założenia od południa i zachodu graniczy z drogą, w części

oddzielone jest wysokim kamiennym murem. Granice wschodnią wyznacza

koryto rzeki – dawny wał przeciwpowodziowy i stara folwarczna droga.

Najstarszą część założenia parkowego (najstarsze drzewa ok. 150 letnie)

odczytuje się po północnej stronie folwarku. Pośrodku terenu pomiędzy

drogą gospodarczą a korytem rzeki znajdował się niegdyś pawilon

parkowy (obecnie w tym miejscu stacja pomp). Z tego okresu pochodzą

również dwie lipy posadzone na dziedzińcu. W 80. latach XIX wieku na

park przeznaczono także teren u podnóża skarpy, pomiędzy dawnym

a obecnym korytem rzeki. Dawno koryto rzeki wykorzystano jako strumień

parkowy, ustanowiono kładki i mostki.
Wzdłuż drogi z Wierzbnem w kierunku Świdnicy, w północnej części wsi

powstało współczesne osiedle domków jednorodzinnych.